update van ons gezin

Na een hectische periode van afstuderen (lees: maandenlang ondergedoken op de studeerkamer, geen tijd voor leuke dingen, vele liters koffie later en veel bloed, zweet en tranen) is mijn man beroepbaar gesteld binnen ons kerkverband om als predikant een gemeente te gaan dienen.
Dat gaat niet zomaar. Eerst heeft hij zijn scriptie in moeten leveren (dat zorgde letterlijk voor veel bloed, omdat hij zo blij was dat hij de scriptie in had geleverd kwam hij naar me toe rennen in de keuken en maakte gekke bokkensprongen van blijdschap. En terwijl hij de kreet slaakte: 'Ik ben klaaaaaar, eindelijk klaar!', sprong hij tegen de deurpost en zat hij opeens zijn hoofs helemaal onder het bloed. Auwww. Gelukkig bleek het geen gat in zijn hoofd te zijn, maar een diepe snee. Toen het bloeden was gestelpt, hebben we samen enorm gelachen. Wat een blunder!), daarna heeft hij een examen gehad over de scriptie en een gesprek met het curatorium, daarna is hij tijdens zijn bul-uitreiking officieel beroepbaar gesteld. Er volgden vijf beroepen van gemeenten en dat is iets om heel dankbaar voor te zijn, maar betekent ook: gesprekken met kerkenraden, ontmoetingen met gemeenten, afvaardigingen van de kerkenraden bij ons thuis, veel bidden, gesprekken met dominees, mentors, vrienden en nog veel meer.

Gelukkig hebben we gemerkt dat God de leiding nam hierin en dat we een beroep aan mochten nemen naar de gemeente die God voor ons op het oog had. We zien echt met verlangen uit om in die gemeente te mogen gaan dienen. Maar dat betekent ook: opnieuw gesprekken met kerkenraad, een verhuizing in het vooruitzicht, een nieuwe school voor onze oudste dochter, een classis-examen van mijn man (dus moet hij de komende maand weer full-time studeren), afscheid nemen van vrienden en bekenden en ons richten op een nieuwe toekomst.

Je kunt dus gerust stellen dat ik het druk heb gehad de afgelopen tijd. Mijn oudste dochter gaat nu naar school en dus ben ik haar drie keer op een dag aan het brengen en halen. Ook heb ik twee dagen in de week twee oppaskindjes om wat bij te dragen aan onze financiën totdat we in onze nieuwe gemeente zijn. Eén van die oppaskindjes is één jaar, net als mijn tweeling. Dus heb ik hier drie kindjes van één jaar rondlopen en twee kindjes van 4!

In deze hectiek heb ik het soms nodig om tot rust te komen. Mezelf te verdiepen in het Woord. Lange gesprekken te houden met mijn hemelse Vader, mooie muziek te luisteren, goede boeken te lezen en soms even diep adem halen.

En onze God is een goede God. Hij leidt ons naar grazige weiden en rustige wateren. Hij verkwikt onze ziel.


Psalm 62: 2,3 Zeker, mijn ziel is stil voor God; van Hem is mijn heil. Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet al te zeer wankelen.

Een lied wat ik vaak luister is dit lied: