Bezinning: Een oproep vanuit de kerker (Jeruzalem)

De diepste kerker

Pas geleden heb ik een onvergetelijke reis naar Israël gemaakt. Op één van die dagen liepen we de Olijfberg af, langs Gethsémané, richting het zuiden van de oude stad Jeruzalem. Daar bevindt zich de kerk van St Petrus in Gallicantu. Oftewel, de kerk van het het hanengekraai. De plaats waar Petrus zijn Verlosser verloochend heeft.

Al heel snel na de opstanding van Jezus heeft de vroegchristelijke kerk deze plaats gekenmerkt als de plaats waar de verloochening van Petrus plaatsvond en de marteling van Jezus.
Onder de kerk vind je resten van kerkers. Dit betekent dat dit een belangrijk en luxe huis is geweest; ze gaan er dan ook vanuit dat dit het huis van de hogepriester Kajafas is geweest.
Nadat Jezus in de avond uren was ondervraagd en geslagen, is Hij pas aan het begin van de morgen naar Pilatus gebracht. Dit betekent dat Hij uren in de kerker van dit huis heeft doorgebracht.

Er waren in het huis een aantal kerkers naast elkaar, maar er was één heel opvallende kerker. Een hele diepe. Veel dieper dan de anderen. Je ziet hem op de foto. Je werd als gevangene aan touwen door een gat naar beneden gelaten. Dat moet behoorlijk pijnlijk geweest zijn als je net was gemarteld. Er was geen uitgang in de kerker. Je was als een levende dode. Niemand die je te hulp kwam, niemand die je hoorde. Geen ingang of uitgang. Donker, kil. In deze donkere kerker staat een Byzantijns kruis op de muur. Deze plaats is aangewezen als de plaats waar Jezus gevangen heeft gezeten.

Hier zongen we Psalm 116:2, Psalm 116 is nog door Jezus gezongen bij de Sedermaaltijd, voordat Hij naar Gethsemane ging (Mattheus 26:30). Er staat: 'Banden van de dood hadden mij omvangen, angsten van het graf hadden mij getroffen, ik ondervond benauwdheid en verdriet. Maar ik riep de Naam van de HEERE aan: Och HEERE, bevrijd mijn ziel!

De kracht van positieve woorden

Een aantal jaar geleden volgde ik een workshop over 'Opvoeding en Gezin.' De workshop ging over communicatie en de workshopleider liet ons een treffend voorbeeld zien. Hij gaf iemand uit de zaal de opdracht om naar voren te komen en iets te zoeken wat hij verstopt had. Hij zou zelf de opdrachten geven.

Hij begon met: 'Nee! Niet die kant op', 'Je doet het helemaal fout', 'Je zoekt niet goed, ga de andere kant op', 'Nee, niet naar voren zei ik toch, waar zit je verstand?’. 

De vrouw (en wij in de zaal) waren helemaal verbijsterd. De manier van praten, de onduidelijke instructies en het naar beneden halen van de vrouw, waren echt best heftig om aan te horen.

Daarna deed hij hetzelfde voorbeeld nog een keer, maar dan totaal anders. Eerst kreeg ze een duidelijke uitleg, daarna aanwijzingen waar ze wél heen moest lopen en ze kreeg positieve en opbouwende feedback. Uiteindelijk vond ze een Snickerreep en die mocht ze (welverdiend!) houden.

De man legde uit hoe we vaak naar onze kinderen onduidelijke instructies geven, met vaak het woordje 'niet' erin verweven. Niet aanzitten, niet doen, niet naar toe gaan etc. Dit zijn voor een kind hele onduidelijke instructies. Waarom zegt de opvoeder niet wat het kind wél moet doen? En wat kunnen de negatieve woorden die een kind krijgt, als het iets niet in één keer begrijpt, iemand naar beneden halen en eigenlijk soort verlamd doen staan en afbreken.

Terug van weggeweest

In 2011 begon ik met bloggen. Heerlijk vond ik het om mijn ideeën over van alles en nog wat met jullie te delen. Dat hield ik jarenlang vol, ondanks verhuizingen en geboortes. Maar uiteindelijk kwamen we in 2016 in een nieuwe kerkelijke gemeente terecht als predikantsechtpaar. Vanaf toen nam de frequentie van bloggen drastisch af. De verhuizing, de grote gemeente waarin we kwamen en ons drukke gezin namen veel van mijn tijd in beslag. In 2017 kreeg mijn man bovendien kanker. We gingen door een moeilijke tijd heen. Er volgden operaties, thuiszorg, MRI-scans en nog veel meer. Achteraf was het een heel gezegende tijd. Vooral geestelijk. Wat hebben we de trouw, goedheid en zorg van de Heere ervaren. Hij was erbij in alle dingen en Zijn zorg was tot in de kleinste details te merken. We verwonderen er ons nog steeds over. Door alle moeilijkheden heen leerden we God steeds meer vertrouwen. We kunnen op Hem aan, Hij leeft en regeert! Gelukkig is mijn man weer hersteld en heeft hij zijn werk als predikant alweer een hele tijd vol energie opgepakt.