16 februari 2012

Te weinig zout en te weinig licht...

Er was eens een man die deel uitmaakte van een kerkenraad, ofwel hij was medebestuurder van een kerkelijke gemeente. Veelvuldig probeerde hij tijdens de vergaderingen de andere kerkenraadsleden ervan te overtuigen dat ook het evangelisatiewerk zo belangrijk was. Meestal werd daarop instemmend geknikt, maar van daadwerkelijke plannen maken en het uitvoeren daarvan kwam het niet. Hoe hij het ook probeerde, het lukte niet.

Op een dag krijgt hij een idee. Als de kerkenraad weer vergadert, vraagt de man: ‘Volgende week vrijdagavond nodig ik de hele kerkenraad uit om bij mij thuis te komen eten. Ik heb iets bijzonders te vertellen, maar dat vertel ik pas op die avond.’

De meesten hadden het eigenlijk te druk om elders te gaan eten, maar vanwege de nieuwsgierigheid blijkt toch dat de meesten voor deze zaak belangstelling hebben. En zie daar, op de bewuste vrijdagavond komt het grootste gedeelte van de kerkenraad, plus de predikant, die avond bij de man eten. Nadat iedereen eerst een kopje koffie gedronken heeft en ieder druk met elkaar in gesprek is gewikkeld, roept de man iedereen voor het eten. 'Is je vrouw niet thuis?' 'Nee, vanavond niet, dus ik heb het eten klaar gemaakt.' 'Nou we hopen dat het smaken zal, maar jou kennende zal dat best goed komen'.

Nadat er gebeden is, wordt de soep opgediend. De soep ruikt goed. 'Nou dat belooft veel goeds', wordt er gezegd. Als ieder een bord met soep gekregen heeft, begint men te eten. Maar de soep is erg lauw. Ze is niet heet genoeg en bovendien smaakt ze ook erg flauw; ze is veel te weinig gekruid of er is te weinig of geheel geen zout in verwerkt. Als de gastheer nog en tweede bord aanbiedt, zegt iedereen beleefd: 'Nee, hoor dank je wel, het was heerlijk, maar één bord is voor mij genoeg.'

Plotseling gaat de bel. De gastheer verontschuldigt zich en opent de deur. De gasten zitten nu alleen en al snel mompelen ze tegen elkaar: 'Wat was er met die soep aan de hand?' 'Ik weet het ook niet, maar ik durfde niks te zeggen. Je moet een gegeven paard niet in de bek kijken, maar volgens mij was er geen zout in verwerkt.

Nee, dat was net wat ik dacht...trouwens, erg heet was ze ook niet... Na de eerste hap dacht ik bij mezelf: Als je zo soep moet eten, hoeft het voor mij helemaal niet...’

'Zo excuus heren. Het ging om en deurcollecte. We gaan verder met eten', zegt de gastheer. Een pan met aardappels, een pan met bonen en een pan met de vlees wordt opgediend. Ieder krijgt naar behoefte en begint te eten. Maar ook nu blijkt hetzelfde euvel. De aardappels zijn ongezouten, evenals de sperziebonen en ook het vlees is ongekruid. Toch doet ieder zijn best om de gastheer niet het gevoel te geven dat het niet smaakt. Niemand durft om zout te vragen, want ze willen de gastheer niet beledigen.

Nadat ze nog wat na hebben gegeten, zitten ze weer druk met elkaar te praten over allerlei kerkelijke zaken. Het wordt al Iaat en buiten begint het al wat donker te worden. 'Zullen we de maaltijd besluiten heren?' De gastheer pakt een kaars en steekt die aan, vervolgens doet hij de lampen uit en pakt de Bijbel. 'Nou, jij houdt van sfeer zeg', wordt er opgemerkt. 'Ach ja', zegt de gastheer. Opeens staat hij op en pakt een grote en hoge pan uit een van de keukenkastjes. Tot ieders verbazing plaatst hij die over de kaars heen. 'Wat ga je nou doen? Wat heb je zo aan die kaars man? Zo had je die kaars net zo goed niet kunnen aansteken? Zo kun je toch niet lezen?' 'Jawel hoor, wat ik wil gaan lezen, kan ik met mijn ogen dicht nog wel lezen.' Iedereen kijkt in het schemerdonker elkaar verbaasd aan. En dan begint de ouderling te spreken.

Ik wil deze maaltijd met twee schriftgedeelten besluiten; en hij begint: 'En schrijf aan de engel van de Gemeente der Laodicensen: Dit zegt de Amen, de trouwe en waarachtige Getuige, het Begin der schepping Gods; Ik weet uw werken, dat gij noch koud zijt, noch heet. Och of gij koud waart of heet! Zo dan omdat gij lauw zijt en noch koud noch heet, Ik zal u uit mijn Mond spuwen.’

Vervolgens bladert hij terug en leest: 'Gij zijt het zout der aarde indien nu het zout smakeloos wordt, waarmede zal het gezouten worden Het deugt nergens meer toe dan om buiten geworpen te worden en van de mensen vertreden te worden. Gij zijt het licht der wereld; een stad boven op een berg liggende kan niet verborgen zijn. Noch steekt men een kaars aan en zet die onder een koornmaat, maar op een kandelaar en zij schijnt allen die in hert huis zijn.’

Zonder een woord te zeggen sluit de man zijn Bijbel en gaat voor in dankgebed. Hij dankt God voor de spijze en bidt om een zegen voor het onderwijs uit Zijn Woord.

Na het gebed wenst de gastheer ieder een goede bekomst en zegt: ‘Nu weten we hoe wij smaken en hoe dwaas we omgaan met het Licht, Zijn licht…!’

Er wordt niet meer zo druk gepraat. Ieder dankt de gastheer beschaamd voor deze uitnodiging en voor het smakelijke onderwijs.

Bron: www.heartcry.nl 

14 februari 2012

Een lief, klein meisje in ons hart gesloten...

Deze week zijn we de financiële adoptieouders geworden van een klein meisje uit Bangladesh. Dit meisje is net zo oud als onze Myrthe. We hadden al langer de wens om financieel een kindje te adopteren en we zijn zo dankbaar dat we nu de mogelijkheid hebben om voor dit kleine popje te mogen zorgen, voor haar te mogen bidden en aan haar te mogen denken. Ook voor onze Myrthe is het goed dat ze bewust kan bidden voor dit kindje, dat zoveel armer is dan wij en dat ze geregeld tekeningen ed op kan sturen.

Door onze financiële bijdrage krijgt niet niet alleen voldoende eten en kleding, maar kan dit kindje ook meedoen met de Bijbelklas en kan ze naar school. We hopen en bidden dat deze kleine meid (haar naam betekent: God is Genadig!) met heel haar hart van Jezus zal gaan houden en van Zijn Woord en dat ze een zegen zal zijn voor haar gezin en voor de anderen om haar heen.



We ondersteunen haar via Compassion. Als je ook de wens op je hart hebt om financieel voor een kindje te zorgen en biddend om hem of haar heen te staan dat raad ik je aan om op hun site te kijken voor verdere informatie.

Binnenkort komt er een film uit over wat wij als christenen kunnen doen tegen extreme armoede. Bekijk hier de trailer http://vimeo.com/34947060

13 februari 2012

De moderne mens terug naar het kleine huis op de prairie...

Heb je er ooit wel eens aan gedacht hoe het zou zijn, als je 150 jaar terug in de tijd zou mogen gaan? Hoe het zou zijn om te pionieren zoals de Ingalls-familie van het 'Kleine huis op de prairie'? Hoe het zou zijn om in zo'n romantisch klein houten hutje te wonen met het hele gezin? Je eigen brood te bakken en je eigen kippetjes te houden?

In 2001 zijn drie moderne Amerikaanse gezinnen afgereisd naar de prairie van Montana, USA en zijn daar gaan pionieren, zoals ze dat 150 jaar terug deden. Ontzettend interessant om deze documentaire te bekijken en te beseffen hoe hard het leven toen was en hoe goed we het nu hebben met onze luxe en comfort. Ik zou toch niet graag in die tijd hebben geleefd. Tegelijk hadden ze in die tijd hele hechte familierelaties en dat zie je in de documentaire ook weer terug, dat is mooi om te zien.

Bekijk deze boeiende documentaire over de moderne mens terug in de pionierstijd:

Frontier House

10 februari 2012

Prachtig lied van de Collingsworth Family



Prachtig hoe dit gezin hun gaven inzet om het evangelie te verkondigen aan alle mensen. Ze zingen als gezin oude en nieuwe gezangen. Het bindt hen als gezin samen en ze zijn ongelooflijk muzikaal gezegend. In dit lied zingen de kinderen van het gezin. In andere liederen zingen de ouders ook mee.

09 februari 2012

Heerlijke kip-spitskool-ovenschotel en bananenyoghurt van gastblogger Daniëlle

Weet je nog niet wat je vanavond gaat eten? Misschien is dit recept (van gastblogger Daniëlle)  een goed idee:

Kip-spitskool-ovenschotel














Voor ongeveer 4-5 personen:


Je hebt nodig:

Braadboter
3 flinke kipfilets
1 ui
500 gram spitskool (gesneden)
1 – 1 ½ kilo aardappels
Kaas
Kipkruiden
Zout
Evt. andere kruiden naar smaak (bijv. kerrie)

Schil de aardappels en kook deze in 20 minuten gaar. Stamp ze tot puree en meng dit met een scheutje warme melk, klont boter (tot het lekker smeuïg is), zout, een beetje kerriepoeder en evt wat tuinkruiden.
Snijd de spitskool in kleine reepjes en leg deze even kort in kokend water. ( 30 seconden is al genoeg)
Snijd de kipfilets in kleine stukjes, bestrooi ze met kipkruiden ( ben ik vaak wel wat royaal mee) en braad deze in braadboter goed gaar.
Voeg op het laatst een gesneden ui toe en bak deze kort mee.
Voeg hierna een klein kopje water toe.
Giet het kip-ui mengsel incl het vocht( de jus) in een ingevette ovenschaal.
Verdeel hieroverheen een laagje van de spitskool. Strooi over dit laagje wat geraspte kaas.
Daarna weer een laagje spitskool en weer een laagje kaas. Daaroverheen de aardappelpurree en een dun laagje paneermeel.

Zet de ovenschotel in een voorverwarmde oven. 45 minuten op 200 graden.
Eet smakelijk!!

En daarbij erg lekker als toetje: 

Bananenyoghurt


Voor 4-5 personen

Nodig:

3 a 4 bananen
Versgeklopte slagroom
Yoghurt ( ¾ liter ongeveer)
suiker

Snijd de banaan in plakjes. Doe deze in een grote schaal/kom en giet daar yoghurt bij. Zorg dat het niet een te dunne massa is. Daarna -geklopte!!- slagroom toevoegen. Naar smaak suiker toevoegen.

En smullen maar!

Liefs Daniëlle


08 februari 2012

Familiemoestuin

Ik ben al een tijdje erg geïnteresseerd in het hebben van een moestuin. Maar goed op een flat kun je daar niet zo veel mee, maar nu we gaan verhuizen naar de pastorie krijgen we daar ook een mooie tuin bij en kan ik me eindelijk gaan verdiepen in wat het betekent om een moestuintje te hebben en hoe je zoiets voor elkaar krijgt.

Ik heb bij de intratuin een boek gekocht, namelijk 'de familiemoestuin' van Modeste Herwig. Dit is zo een leuk, praktisch en boeiend boek. Helemaal geschikt voor een totale leek zoals ik ben en vol leuke informatie, voorbeelden, recepten, basiskennis en tips om te tuinieren met kinderen (wat mijn hoofddoel is van het houden van een moestuin). Het leuke was dat onze Myrthe gisteren het boek aan het 'lezen' was. Elk plaatje bekeek ze aandachtig en ze zei nadenkend: 'Mams, zoiets wil ik ook wel maken'. Het lijkt me echt heerlijk om bezig te kunnen zijn in de tuin, ons samen te verwonderen over de schepping en de kinderen respect voor de natuur bij te brengen.

Ik weet natuurlijk niet of het daadwerkelijk gaat lukken. Tot nu toe gaan alle planten die ik heb namelijk redelijk snel dood ;-) maar met de goede tips uit dit boek, moet er toch wel iets van terecht kunnen komen, zelfs bij ons ;-) 

Weet je nog een leuke tip, boek, blog of andere website waar informatie gegeven wordt over tuinieren met kinderen laat het me dan weten!


07 februari 2012

Ongelooflijk mooi....en er is niemand die het opmerkt

De Washington post (krant) heeft in 2007 een experiment uitgevoerd. Ze lieten een wereldberoemd violist spelen  op een metrostation in Washington D.C., namelijk Joshua Bell.

Deze violist is zo beroemd, dat je voor een kaartje van een concert van hem al gauw zo'n 100 euro betaald. Hij heeft een viool van 3.5 miljoen euro en staat dagelijks voor volle zalen te spelen.

Op het metrostation speelde hij een muziekstuk wat hij ook speelt tijdens zijn concerten met zijn peperdure viool en....niemand luisterde. Niemand! Iedereen liep gehaast door. Alsof ze de schoonheid van de muziek niet wilden horen. Alsof ze alleen oog en tijd voor zoiets hebben als het veel geld kost en als het in een duur theater is.

Soms blijft er iemand even staan, maar loopt dan door naar de metro. Sommige mensen gooien geld in zijn hoed (totaal 32 euro opgehaald) maar lopen door terwijl ze het geld erin gooien. De enigen die het echt interessant vinden zijn kinderen, maar die worden door hun ouders gehaast meegesleurd.

Wat leven in een gekke maatschappij, wat is er weinig oog meer voor schoonheid, muziek, poëzie, boeken, kunst en voor de Schepper van dat alles.

Door al ons gehaast, missen we de prachtigste dingen van het leven!!!!! 


Bekijk hieronder het youtube filmpje van dit gebeuren en daaronder heb ik een prachtig lied van Brian Doerksen en laat de schoonheid van de schepping maar in alle rust op je inwerken...het is het waard!


06 februari 2012

Hoe lieflijk zijn de voeten...

Romeinen 10: 13-15 Want ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden. Hoe zullen zij dan Hem aanroepen in Wie zij niet geloven? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt? En hoe zullen zij prediken, als zij niet gezonden worden? Zoals geschreven staat: Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die vrede verkondigen, van hen die het goede verkondigen!


De afgelopen week is mijn man bevestigd als predikant van een gemeente. Het was een bijzondere dienst. Indrukwekkend bijzonder. Hoe groot en genadig is God, dat Hij in Zijn Reddingsplan, in Zijn Koninkrijk zwakke mensen wilt gebruiken om Zijn genade en trouw te verkondigen. Dat Hij nog steeds werkt met Zijn Geest en mensen roept om het Evangelie te brengen.

Hier wordt mijn man de handen opgelegd door een aantal predikanten onder een geopende Bijbel

Toen ik vandaag stille tijd had en nadacht over het bovenstaande Bijbelvers (wat in het bevestigingsformulier werd genoemd en sindsdien in mijn hoofd is blijven hangen...) dacht ik hoe kostbaar in Gods ogen de evangelisten, herders en leraren en alle verkondigers van de Blijde Boodschap zijn. God roept ze, vormt ze, vult ze en zij hebben de verantwoordelijkheid om Zijn Woord in alle waarheid en getrouwheid naar de gemeente toe te brengen.

En wat heb ik dan ook een grote verantwoordelijkheid gekregen. Niet persé om het zijn van een predikantsvrouw, dan wel om heel goed te zorgen voor deze herder en leraar waar ik mee getrouwd ben. De belangrijkste taak voor mij als predikantsvrouw (en dat geldt ook wel voor ieder ander huwelijk) is dat ik mijn man respecteer, help, bemoedig, voor hem zorg, waar nodig advies geef, voor hem bidt, hem ondersteun waar ik kan. Zodat hij zijn belangrijke taak, die hij van God zelf heeft gekregen, goed uit kan voeren.