Hoe lieflijk zijn de voeten...

Romeinen 10: 13-15 Want ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden. Hoe zullen zij dan Hem aanroepen in Wie zij niet geloven? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt? En hoe zullen zij prediken, als zij niet gezonden worden? Zoals geschreven staat: Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die vrede verkondigen, van hen die het goede verkondigen!


De afgelopen week is mijn man bevestigd als predikant van een gemeente. Het was een bijzondere dienst. Indrukwekkend bijzonder. Hoe groot en genadig is God, dat Hij in Zijn Reddingsplan, in Zijn Koninkrijk zwakke mensen wilt gebruiken om Zijn genade en trouw te verkondigen. Dat Hij nog steeds werkt met Zijn Geest en mensen roept om het Evangelie te brengen.

Hier wordt mijn man de handen opgelegd door een aantal predikanten onder een geopende Bijbel

Toen ik vandaag stille tijd had en nadacht over het bovenstaande Bijbelvers (wat in het bevestigingsformulier werd genoemd en sindsdien in mijn hoofd is blijven hangen...) dacht ik hoe kostbaar in Gods ogen de evangelisten, herders en leraren en alle verkondigers van de Blijde Boodschap zijn. God roept ze, vormt ze, vult ze en zij hebben de verantwoordelijkheid om Zijn Woord in alle waarheid en getrouwheid naar de gemeente toe te brengen.

En wat heb ik dan ook een grote verantwoordelijkheid gekregen. Niet persé om het zijn van een predikantsvrouw, dan wel om heel goed te zorgen voor deze herder en leraar waar ik mee getrouwd ben. De belangrijkste taak voor mij als predikantsvrouw (en dat geldt ook wel voor ieder ander huwelijk) is dat ik mijn man respecteer, help, bemoedig, voor hem zorg, waar nodig advies geef, voor hem bidt, hem ondersteun waar ik kan. Zodat hij zijn belangrijke taak, die hij van God zelf heeft gekregen, goed uit kan voeren.