Wat ik geleerd heb over opvoeden van Caroline Ingalls

Deze blogpost heb ik vrij vertaald van TimeWarpWife en de originele blogpost is hier te vinden.

Toen ik opgroeide las ik al de boeken van 'Het kleine huis op de prairie', maar sinds er een televisieserie van is gemaakt moet ik eerlijk zeggen dat die meer impact op me heeft gehad dan de boeken. Als ik denk aan Caroline Ingalls heb ik altijd het beeld van Karen Grassle voor me, de vrouw die van haar huis een thuis maakte.

Nu jaren later kijk ik nog steeds naar de serie, maar er zijn wat dingen veranderd. Nu ik kijk met mijn eigen kinderen zie ik de dingen vanuit een ander perspectief. Toen ik vroeger keek wist ik niet dat er zulke belangrijke lessen over opvoeding te leren waren. Maar omdat ik zo'n enorme fan was van de serie zal dat toch op de één of andere manier mijn manier van opvoeden wel beïnvloed hebben.

Eén van de eerste episodes heet 'Country Girls'. Hier was het pioniersgezin Ingalls net gesetteld in Walnut Grove en uit deze episode heb ik een paar lessen gehaald over opvoeding die ik graag met jullie wil delen.

• De glimlach van Caroline was het eerste wat ze zagen in de morgen en het laatste wat ze zagen voordat ze naar bed gingen. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel ze glimlacht in de serie, maar het is prachtig om te zien. Ik denk dat ik veel te weinig glimlach naar mijn man en kinderen en moet daar zeker aan werken (denk aan Spreuken 31..'zij lacht de komende dag tegemoet').
• Caroline herinnert haar kinderen vaak aan Gods wil. Er zijn heel veel Bijbelteksten gebruikt in de serie en ze citeert vaak gezegdes en Bijbelteksten tegenover haar kinderen. De Bijbel is zo belangrijk en God Woord zou deel moeten uitmaken van ons dagelijks taalgebruik.
• Ze geeft haar kinderen veel affectie en tijd. In het begin van deze episode haalt ze broodjes uit de oven en laat de broodjes zien aan Carrie, daarna pakt ze Carrie speels op om met haar te kroelen. De manier waarop ze praat tegenover haar kinderen is ook bijzonder. Als pioniersvrouw was ze vast ongelooflijk druk met haar werkzaamheden in en rond haar huis, maar toch stopt ze met haar werk als één van de kinderen haar iets vraagt en maakt oogcontact, zodat de kinderen zien dat ze echt luistert. In de serie zie je ook vaak dat ze de kinderen even omhelst, een hand op hun schouder legt of hun handen vasthoudt.
• Ze was een nederige vrouw. Wanneer Charles iets zei over haar schoonheid, dan bloosde ze en keek verlegen weg. Later in deze episode zeggen haar man en kinderen dat ze echt een nieuwe jurk verdient, omdat ze nooit iets nieuws krijgt en ze is dan zo verlegen en verrast dat ze in huilen uitbarst. 
• Ze was niet perfect, maar bereid om fouten in te zien en ervan te leren. Nadat ze een ruzie heeft gekregen met Mw. Oleson van de Mercantile, neemt de trots de overhand op Caroline en koopt ze een stof die ze zich helemaal niet kan permitteren. Later die avond belijdt ze tegenover Charles dat een trots gemoed leidt naar de ondergang.
• Ze cijferde zichzelf weg voor haar gezin. Charles werd wakker in het holst van de nacht en zag dat Caroline niet in bed lag. Ze verzekerde hem dat ze snel naar bed zou gaan en dat ze nog met iets bezig was. Toen het gezin wakker was zagen ze dat ze in plaats van een nieuwe jurk voor haarzelf (die ze hard nodig had) twee jurken had genaaid voor haar meiden van de nieuwe stof die ze gekocht had. 'Waarom ook niet?', zei ze. 'Mijn bruine jurk is nog in prima staat'.

Nu voordat jullie allemaal komen met argumenten dat dit gaat om een serie en dat dit niet het echte leven is en dat Karen Grassle maar een actrice is, wil ik als eerste zeggen dat ik me daar heel bewust van ben. Het echte leven heeft niet de luxe van scriptwriters, of dingen die je nog even kan wissen of filmen vanuit een perfecte hoek. Maar we hebben de mogelijkheid om elke dag beter te maken dan de vorige.

Wat is hier met jullie wilde delen over Caroline zijn een aantal karakteristieke dingen die je kunt gebruiken in je opvoeding, deze dingen scherpen je op en bemoedigen je om de beste moeder te zijn voor je kinderen. Onze kinderen verdienen onze liefde en aandacht. We doen het misschien lang niet altijd even goed en maken veel fouten en dat hoort ook bij het moederschap, maar we kunnen de uitdaging aanvaarden om steeds meer geestelijk te groeien in het moederschap en om te leven vanuit het geloof en om van deze punten te leren.