Eindelijk weer een blog

Na een hectische tijd van inpakken, uitzoeken, dingen aanschaffen en uiteindelijk verhuizen, is het nu toch weer zover dat ik weer tijd heb om een blogbericht te schrijven. Ik had foto's gemaakt om jullie ons nieuwe huis een beetje te laten zien, maar ik kwam erachter dat het snoertje kwijt was om de foto's op de laptop te zetten. Dat wordt dus nog even goed zoeken. Hopelijk kan ik jullie dus binnenkort wél de foto's laten zien.

Bij verhuizen komt veel kijken. Niet alleen is het fysiek zwaar, ook ga je al je spullen langs die je hebt en dat is goed. Je haalt herinneringen op, je gooit dingen weg en je komt erachter hoe ongelooflijk veel spullen je de afgelopen jaren hebben 'verzameld'. Nu dacht ik dat ik niet zoveel spullen had, maar dat is toch wel anders gebleken. Natuurlijk hadden we veel boeken om in te pakken (manlief is predikant en die staan erom bekend veel boeken te hebben, maar die van mij spant de kroon ;-)), maar gelukkig hebben we ook veel weg kunnen doen.

Keer op keer gingen mijn gedachten naar die mensen die niet meer hebben dan een schamel hutje, een matje op de vloer, een pan en een lepel en nog wat schamele bezittingen. Mijn gedachten gingen naar ons adoptiekindje Johanna. Hoe zou zij leven? Hoe zou haar huis eruit zien? Verzamel ik niet veel te veel schatten op de aarde, hoe staat het met mijn schat in de hemel? Hecht ik niet veel te veel waarde aan spullen, aan dingen die kunnen vergaan?

Toen we eenmaal verhuisd waren, leek het net of we op vakantie waren. In plaats van een balkon een mooie tuin vlak bij het bos. Geluid van veel vogels bij het wakker worden. Een afwasmachine! Eindelijk weer wat ruimte voor de kinderen. Een bad! Een eigen studeerkamer voor manlief en zo kan ik nog wel even doorgaan.  Wat zijn we rijk gezegend!

Toch is ook zo'n overschakeling even wennen. Het schoonmaakwerk is meer geworden, het onderhoud voor de tuin kost tijd en energie en ook het 'wennen' aan de nieuwe baan als predikant voor manlief en voor ons als gezin. En doordat je moe bent en het druk hebt, schoot het hebben van stille tijd er ook vaker bij in. En het hebben van stille tijd is essentieel. Zonder dat is het net alsof ik niet gegeten en gedronken heb. Gelukkig heb ik nu veel meer ritme gekregen en kan ik me weer dagelijks vullen met het Woord, wat ben ik dankbaar voor het Woord!

Nu alles zo een beetje gesetteld is en iedereen een beetje zijn draai heeft gevonden mag ik voor mezelf ook weer gaan bloggen (mijn regel is: eerst God, dan het gezin, dan familie/gemeente en dan mn blog ;-)). Ik heb er zin in om jullie blogs weer te gaan volgen, boeken te lezen en veel met jullie te delen. Bedankt voor jullie geduld en lieve reacties in de afgelopen periode.

Gods zegen in alles toegewenst, Marjolein