Breken met perfectionisme

Een aantal jaren geleden heb ik een belangrijke les moeten leren. Ik verwachtte het steeds meer van de afgod Perfectionisme. Sluipenderwijs legde ik de lat steeds hoger voor mezelf en voor de mensen om me heen. Ik moest een goede moeder zijn, een uitstekende juf, een voortreffelijke vrouw, mijn huis moest te allen tijde schoon en netjes zijn en ik wilde ook graag gastvrij zijn en in dienst staan van het Evangelie. Maar ik wist ook heel goed dat perfect willen zijn niet gaat. Niemand is perfect, geen huishouden is perfect. Nooit! Maar toch viel ik voor de leugen van deze afgod. Ik wilde ernaar streven toch geen steek te laten vallen en uiteindelijk ging ik mijn zekerheden en mijn eigenwaarde halen uit het perfect willen zijn. Dat was fout. En ik kwam erachter toen ons gezin groeide.





Met elk kind dat er in ons gezin bij kwam, kwamen er meer zegeningen en vreugde, maar ook meer huishoudelijk werk, meer jezelf opzij zetten, meer je kwetsbaarheid laten zien en meer rommel in huis. Mijn perfectionisme kon ik niet volhouden, met elk kind dat ik kreeg brokkelde het perfectionisme steeds meer af, totdat ik het ging zien als zonde en het ook zo heb beleden aan God. En Hij is genadig en trouw! Door het opvoeden van mijn kinderen ben ik de meest belangrijke dingen in het leven zoveel meer gaan waarderen, maar heb ik ook moeten leren dienen, de minste zijn, jezelf keer op keer opofferen. Dat zijn belangrijke lessen om te leren. Ik ontmoet soms vrouwen die nog erg worstelen met perfectionisme en juist voor hen schrijf ik deze blog. Leer los te laten, leer je kwetsbaarheid maar te laten zien en laat het perfect willen zijn los, want anders heb je om je heen alleen maar verliezers, waarvan je zelf de grootste bent.

Iemand zei eens tegen me: "Weet je waar ik me altijd het meest op mijn gemak voel? Bij mensen die het even niet zo voor elkaar hebben, waar als je binnen komt er speelgoed op de grond ligt, waar een afwas staat en waar geleefd wordt, maar waar je toch welkom bent." En zo is het ook. Ik ben het steeds meer gaan zien. Laten we maar genade geven aan elkaar, elkaar helpen en bijstaan zonder veroordeling.

Ik las eens een blog van Ann Voskamp over dit onderwerp  en zoals bijna altijd raakte het me diep:

'Perfectionism is slow death by self. Perfectionism will kill your skill, your spark, your art, your soul.'

Perfectionisme is een langzame dood, het doodt namelijk je vaardigheden, je sprankeling, je creativiteit en je ziel. En ergens anders schreef ze: 'Perfectionisme maakt relaties stuk. Je hoge verwachtingen, ook aan anderen, nemen de plaats in van liefde, compassie en genade.' Ja, ze schrijft zelfs: 'Perfectionism is next to satanism'. Mijn eigen 'ik' wil op de troon zitten en de Enige Die het waard is om over mijn leven te regeren is Jezus Christus. Hij mag het voor het zeggen hebben in mijn leven. Door Perfectionisme op de troon te zetten droeg ik een last die ik helemaal niet hoef te dragen van mijn genadige God. Het gewicht van het perfect willen zijn was zwaar, de druk was te groot. Het is goed om een net en geordend huishouden te hebben, maar als je je eigenwaarde eraan ophangt gaat het hopeloos mis.

Alleen Jezus is perfect. Ik zal nooit perfect zijn, omdat volmaaktheid hier op aarde simpelweg niet bestaat. En alleen leven van genade, leven in gebrokenheid, leven in liefde en dankbaarheid geeft voldoening, vreugde en hoop. Ik brak, met Gods hulp en door Gods genade, met het perfect willen zijn en te willen voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Alleen aan Jezus heb ik genoeg, alleen Zijn volmaaktheid heb ik nodig om Zijn kracht door mijn zwakheid heen te ervaren. Ik begon steeds meer met een leven van dankzegging, het tellen van de dagelijkse zegeningen, het fotograferen van mijn zegeningen en toen begonnen mijn ogen steeds meer open te gaan voor de dingen in het leven die écht belangrijk zijn.

In deze wereld komt er veel op je af en alles roept je toe om het perfecte en maakbare te creëren. Maar buig je maar voor God. Vraag of Hij de last van hoge verwachtingen en perfectie van je af wil nemen en vraag maar of Hij je wil wijzen hoe je dag aan dag mag wandelen met Hem. Geniet van je kinderen (als je die gegeven zijn), zet de deur van je huis maar open en laat Jezus centraal staan in alles wat je doet.

Dien jij de afgod Perfectie? Als het gaat om je kleding, je huis, je werk, je opvoeding, je huwelijk? Misschien durf je niet gastvrij te zijn, omdat je bang bent dat je het niet goed genoeg doet allemaal. Besef dan dat deze afgod je een hele zware last te dragen geeft, die meer en meer ondraaglijk wordt en je op een gegeven moment stort in de afgrond van wanhoop, gebrokenheid en eenzaamheid. Perfectionisme dooft je lach en vergroot je stress. Ook voor jou is er genade, vergeving en verandering mogelijk. Bij Christus zijn namelijk alle dingen mogelijk. Belijd je schuld aan Hem en geloof het Evangelie. Dan ontvang je vrijheid van gebondenheid, kracht in gebrokenheid en genade voor elke nieuwe dag. Leef je leven in dankbaarheid en geniet - volop! - van alle zegeningen groot en klein.